Ήρθες σα μητέρα φωτεινή

κουβαλώντας πάνω στην πλάτη σου

τους ήχους της καμπάνας

ήρθες Κυριακή μου σαν καντήλι αναμμένο

φέγγοντας τα σκοτάδια της ψ υ χ ή ς μας!

Ήρθες σα σιγαλιά, σαν αγέρι

ξεστερώνοντας τις μοναξιές μας

ήρθες σαν ανάσα να σκορπίσεις

πέρα απ’ τους φράχτες, πάνω απ’ τους λόφους

κομμάτια ζ ω ή ς!

Αθόρυβη κρατώντας τον αυγερινό αγκαλιά σου

ζύγωσες πάνω απ’ το βαθύ γαλάζιο που άρχισε να τρέμει

πάνω απ’ τα λουλούδια που άρχισαν να μοσχοβολούν

πάνω απ’ τα ματόκλαδά μας που άρχισαν να τρεμοπαίζουν

σκορπώντας άρωμα γλυκό, άρωμα μεθυστικό, άρωμα ζ ω ή ς!

Λυτρωμένη πια απ’ τα χρώματα του δειλινού

απαλλαγμένη απ’ τους γογγυσμούς της νύχτας

απλώνεσαι ζωγραφίζοντας τη μέρα με τα χρώματα της αγάπης

Κυριακή μου

πάνω στις ραφές της ψυχής μας κέντησε την α γ ά π η!

Γεωργία Δούνη

Άναψε ο ήλιος κι ακούμπησε τη ζεστασιά του

πάνω στην παραλία του Μοναστηρακίου.

Ας απολαύσουμε το θείο άγγιγμά του!

Από νωρίς το πρωί ως τη βαθιά νύχτα!