Είναι αλήθεια πως για πολλά χρόνια η Ναύπακτος παρέμενε μια πόλη τουριστικά υπανάπτυκτη.

Ο όποιος (υποτυπώδης) τουρισμός της ήταν ο συνήθης οδικός τουρισμός του Σαββατοκύριακου και των τριημέρων.

ΑΡΘΡΟ

του Γ. Παπαδόπουλου

Εξόν από τους τριήμερους, με αξιοσημείωτη σταθερότητα, μας επισκέπτονταν επίσης Ναυπάκτιοι ετεροδημότες και Ναυπάκτιοι του απόδημου Ελληνισμού – δυο κατηγορίες που από μόνες τους δεν αρκούσαν για να χαρακτηρίσουν μια πόλη τουριστική.

Ο τουρισμός λοιπόν στην πόλη, σε γενικές γραμμές, παρέμενε υπόθεση αρκετά υποβαθμισμένη.

Πριν 4-5 χρόνια φάνηκε ότι κάτι άλλαζε. Η τηλεόραση και οι τουριστικοί οδηγοί άρχισαν να μας προβάλλουν, η επισκεψιμότητα παρουσίασε αυξητικές τάσεις, η οικονομία διαμοιρασμού εμφάνισε κινητικότητα και κάποιοι – για πρώτη φορά μετά από χρόνια – άρχισαν να κάνουν λόγο για επενδύσεις.

Ήταν η εποχή που πολλοί πιστέψαμε ότι η πόλη ξεκινούσε τα πρώτα της δειλά τουριστικά βήματα.

Είναι γνωστό ότι για να καταστεί μια περιοχή τουριστικός προορισμός πρέπει να προσελκύει αφ’ ενός τουρίστες (ζήτηση) και αφ’ ετέρου επενδυτική δραστηριότητα (προσφορά). Δεν γνωρίζω αν η ζήτηση είναι επαρκής. Γνωρίζω όμως ότι η προσφορά είναι επιεικώς ανύπαρκτη. Η περιοχή, παρότι βρίσκεται σε κομβικό σημείο με ιδιαίτερα εύκολη πρόσβαση και χωρίς την παραμικρή γεωγραφική ασυνέχεια μέχρι σήμερα δεν έχει καταφέρει να προσελκύσει επενδύσεις – είτε σε ξενοδοχειακές μονάδες, είτε σε υποδομές “θαλάσσιου τουρισμού”, είτε σε κάποιες μορφές εναλλακτικού τουρισμού

Για να έχουμε μια εικόνα: σύμφωνα με το Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο Ελλάδος, το 2020 στη χώρα προστέθηκαν 81 νέες μονάδες και το 2021 σημειώθηκε περαιτέρω άνοδος με τις νέες ξενοδοχειακές μονάδες να φτάνουν περίπου τις 150.

Στη Ναύπακτο η κινητικότητα υπήρξε απολύτως μηδενική.

Όλα δείχνουν λοιπόν πως βρισκόμαστε εκεί που βρισκόμασταν πάντα – με μια ίσως, κάπως μεγαλύτερη προσέλευση. Η πόλη εξακολουθεί να παραμένει προορισμός των κοντινών αποδράσεων, του Σ/Κ και των τριημέρων. “Βουλιάζει” για 2-3 μέρες και μετά “ερημώνει” εντελώς,

Στην τουριστική βιομηχανία υπάρχει ο όρος nearcation (από το near/κοντά και το vacation/διακοπές) που χρησιμοποιείται για να περιγράψει κάποιους κοντινούς, κάποιους “δίπλα στο σπίτι” προορισμούς.

Εκεί νομίζω βρισκόμαστε.

Όχι ότι είναι κακό.

Απλά, παρουσιάζει δυο βασικά μειονεκτήματα: δεν δημιουργεί ιδιαίτερη προστιθέμενη αξία στον τόπο υποδοχής και δεν επιφέρει έσοδα με μεγάλη διάχυση στην τοπική οικονομία.