Τα τελευταία τριάντα χρόνια οι μεγαλύτερες στιγμές της Ελληνικής πολιτικής υπήρξαν κατά σειρά α) η σύγκλιση με την Ευρώπη β) η είσοδος της χώρας στην ΟΝΕ και γ) η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή ένωση.

Γράφει ο Nikos Limaniotis

Η πρώτη στιγμή ανήκει στον Αντρέα Παπανδρέου. Οι δύο άλλες στον Κώστα Σημίτη.
Η πρώτη είναι και η πλέον εντυπωσιακή επειδή την κατόρθωσε ένας ηγέτης – ο Ανδρέας – που παρότι προερχόταν από τον “πολιτικό πλειστοκαινο” του Μπααθισμου, του Κανταφισμού, του Νυερέρε, των αδέσμευτων και του τριτοκοσμικής “κοπής” σκανδάλου Κοσκωτά, εντούτοις – την κρίσιμη στιγμή – διείδε ότι ο κόσμος αλλάζει, ότι η Ευρώπη αλλάζει και μετεξελίσσεται από μια απλή ένωση σε μια ένωση υπερεθνική με σαφείς δημοσιονομικούς κανόνες και στόχους και – κυρίως – (διείδε) ότι τα “ρέμπελα” χρόνια της τζάμπα πολιτικής μαγκιάς είχαν περάσει ανεπιστρεπτί.

Ήταν η στιγμή που αποφάσισε την επιβολη προγράμματος αυστηρότατης δημοσιονομικής πειθαρχίας (το οποίο) αν δεν είχε επιβάλλει, κατά πάσα πιθανότητα, το χρέος θα είχε καταστρέψει την Ελλάδα.

Το αποτέλεσμα ήταν η χώρα τα επόμενα χρόνια να μπει σε ήρεμα νερά και να γνωρίσει πρωτοφανή αύξηση του βιοτικού της επιπέδου.

Ο Τσίπρας, που από πολλούς θεωρείται το “πολιτικό συνεχές” του Ανδρέα, το πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησής του ονειρεύτηκε ότι θα κατορθώσει τα πάντα, όμως, στην ουσία, αυτό που κατόρθωσε ήταν η σάτιρα αυτού που είχε ονειρευτεί. (Ένα “παρανοϊκό” πολιτικά εξάμηνο με αποκορύφωμα ένα κωμικοτραγικό δημοψήφισμα).

Όμως, όπως λέγεται, ουδέν κακόν αμιγές καλού. Το σοκ του αποτέλεσματος, για τον Τσίπρα, λειτούργησε περίπου σαν την ξηρά κολοκύνθη του Ροϊδη. Ήταν η στιγμή που αφυπνίστηκε αντιλαμβανόμενος ότι πολιτική με κάτι περίεργους δραχμιστές που τη βραδιά των εκλογών τραγουδούσαν στην Ημαθία τον ύμνο του ΕΑΜ και ονειρευόντουσαν λαϊκές δημοκρατίες….Πολιτική με προέδρους Βουλής που με περισσή ευκολία διέγραφαν χρέη εκατονταετιών…. Πολιτική με κάτι δουλοπρεπείς Σοβιετόφιλους οπαδούς του Ντουγκιν…Πολιτικη και κάτι γραφικούς “γενναίους του μπρανκαλεόνε” που πίστευαν ότι οσονούπω θα καταλάμβαναν τα “χειμερινά ανάκτορα” της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας δε θα μπορούσε ποτέ να επιτύχει.

Ήταν η στιγμή που αποφάσισε την αλλαγή πορείας (αυτό που ορισμένοι ειρωνικά αποκάλεσαν κωλοτούμπα) και έγινε ο πρώτος Έλληνας πολιτικός που εφάρμοσε μνημόνιο μέχρι τέλους. Η χώρα σήμερα βρίσκεται σε σχετικά ήρεμα νερά, δε θεωρείται πλέον περιθώριο και αναλογικά με το ΑΕΠ της λαμβάνει τη μεγαλύτερη χρηματοδότηση από το ταμειο ανάκαμψης.

Ισως, ένα φαιδρό στη σύλληψή του δημοψήφισμα καταγραφεί ως περισσότερο σημαντικό απ’ ότι στην αρχή θεωρήσαμε.