Γράφει ο Γ. Παπαδόπουλος

Ένας οδοιπόρος, μετά από μια μακρά πορεία, βρίσκεται μπροστά σ’ ένα φουσκωμένο ποτάμι.

Προσπαθεί να το διασχίσει, αλλά είναι αδύνατον.

Απελπισμένος μαζεύει κορμούς, κλαδιά και ξύλα, τα δένει αναμεταξύ τους, φτιάχνει μια σχεδία, τη ρίχνει στο νερό, διασχίζει το ποτάμι, φτάνει στην απέναντι ακτή και μετά αναρωτιέται τί να κάνει τη σχεδία: να την σύρει μαζί του ή να την αφήσει πίσω;

Αποφασίζει να την πάρει μαζί του, τη βάζει στην πλάτη και συνεχίζει τον δρόμο του.

Λάθος μας λέει αυτή η παραβολή ανατολικής σοφίας. Απ’ τη στιγμή που πέρασες το ποτάμι είναι ανόητο να κουβαλάς μια σχεδία επειδή κάποτε στάθηκε χρήσιμη. Την κουβαλάς ΜΟΝΟΝ σε μια περίπτωση: όταν δεν έχεις ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ πώς πέρασες το ποτάμι.

Ό,τι ακριβώς συνέβη με τον Τσίπρα. Μετά την ήττα του 2019 δεν θέλησε να αλλάξει “ρότα”. Συνέχισε το μοτίβο εκθεμελιωτικής αντιπολίτευσης, επένδυσε στο συναίσθημα και την “κραυγή”, υποστήριζε πως βιώνουμε καθεστώς χούντα, επέτρεπε στον Πολάκη να ψαρεύει στα θολά νερά των ψεκασμένων, στοιχιζόταν πίσω από το Ντοκουμέντο, ζητούσε εκλογές εν μέσω πανδημίας, συχνά απέφευγε τις ουσιαστικές πολιτικές προτάσεις και σε κάθε ευκαιρία πυροδοτούσε το πολιτικό κλίμα με εμφυλιοπολεμικές ρητορικές της εποχής του αντιμνημονίου.

Μόνο που ο κόσμος είχε αλλάξει και οι τακτικές αυτές δεν είχαν καμιά τύχη – και όχι μόνο: σε μεγάλο ποσοστό απορρίπτονταν κι από τους ίδιους τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ.

Διαβάζω, ότι στις εκλογές της Κυριακής απ’ το ΣΥΡΙΖΑ μετακινήθηκε στη ΝΔ το 11% των ψηφοφόρων του 32%. Είναι δύσκολο μέσα σε 35 μέρες να κάνει πολλά πράγματα.