Αφιερωμένο στους Π ο ι η τ έ ς της καρδιάς μας.
Στους Π ο ι η τ έ ς όπου η άνοιξη είναι πάντα ανθισμένη μέσα τους.

Π ο ι η τ ή μου
ξεγύμνωσες τους αναστεναγμούς σου καταμεσής του κόσμου ρωτώντας προς τα πού είν’ ο δρόμος της αγάπης κι οι άνθρωποι σου δείξανε λάθος δρόμο.
Χάθηκες Π ο ι η τ ή μου …
και τώρα ποιος θα ζωγραφίζει τα δειλινά με λέξεις.
Π ο ι ο ς
το κρίνο θα σμιλεύει και θ’ ανθίζει.
Π ο ι ο ς
πάνω απ’ τους φράχτες τους αγκαθωτούς όνειρα κι ελπίδες θα σκορπίζει.
Π ο ι ο ς
με τους στίχους του τη μοναξιά και τη σιωπή μας θα στοιχειώνει.
Π ο ι ο ς
με τις ανάσες του φωτιές θ’ ανάβει για να ζεστάνει την αγάπη.
Π ο ι ο ς
με τα ποιήματά του τα θολά ποτάμια της ζωής θα καθαρίζει.
Π ο ι ο ς
θα παίρνει την αυγή αγκαλιά πριν ακόμα ξημερώσει.
Π ο ι ο ς
με το βλέμμα του τα ματωμένα τα βότσαλα θα γιάνει
Π ο ι ο ς
τα κοράλλια που ξέβρασε η θάλασσα ποιος θα τα παρηγορεί.
Π ο ι ο ς
την πέτρα θ’ αγγίζει και θα ραγίζει σα γυαλί.
Π ο ι ο ς
πες μου Π ο ι η τ ή μου…
θα βάλει πλώρη στα καϊκάκια της καρδιά μας για να μπορούν να ταξιδεύουν τα όνειρά μας.
Π ο ι ο ς
θα εξημερώνει του φεγγαριού την ερημιά και τ’ ουρανού το δάκρυ πες μου Π ο ι η τ ή μου ποιος θα το σκουπίζει.
Π ο ι ο ς
την άνοιξη θ’ απελευθερώνει απ’ τα μπράτσα του χειμώνα.
Π ο ι ο ς
τον ήλιο θα φιλάει δίχως να καίγεται στο στόμα.
Π ο ι ο ς
θα ελευθερώνει τα πουλιά απ’ τα κλουβιά του νου μας.
Π ο ι ο ς
πες μου ποιητή μου, θα μαλακώνει τις σκληρές αλήθειες των χειλιών μας.

Π ο ι η τ ή μου δε ζητούσες πολλά…
προς τα που είν’ ο δρόμος της αγάπης έψαχνες κι εγώ σού ‘δειξα λάθος δρόμο.
Ξ ε χ ά σ τ η κ α…

Σ υ γ γ ν ώ μ η Π ο ι η τ ή μου…
μα κι εγώ καταμεσής του κόσμου ζ ω…

Καλημέρα ♥️♥️

Γεωργία Δούνη