του Γιάννη Σπυρόπουλου

Η πεντάχρονη θητεία του δημοτικού συμβουλίου εκπνέει αφήνοντας στο πέρασμά της την ίδια πικρή γεύση με τα προηγούμενα. Κυρίαρχα θέματα αποτέλεσαν τα ρουσφετακια, τα δρομάκια, κάποιοι στύλοι φωτισμού, τα κοψιδια της προβατίνας, με επιδόρπιο κάποια ανούσια καβγαδακια. Για σχεδιασμό και προοπτική προκειμένου να βγούμε στο ξέφωτο, ούτε λόγος.

Πριν μερικούς μήνες με άρθρο μου στον τύπο προσπάθησα να προσεγγίσω το πρόβλημα της μη επανεκλογής δημοτικής αρχής στο δήμο μας τα τελευταία τριάντα χρόνια. Η σημερινή παρέμβασή μου έχει αναφορά στη λειτουργία του απερχόμενου δημοτικού συμβουλίου, αλλά διασταλτικα αφορά όλα τα δημοτικά συμβούλια των τελευταίων ετών.

Ποια είναι λοιπόν η κοινωνική οπτική για όλα όσα διαδραματίστηκαν στην αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου?

Παράδειγμα 1
Στον δημοκρατικό διάλογο που διεξήχθη υπήρξαν πρωταγωνιστες-φορεις πολιτικών απόψεων και κομπάρσοι-ανηψουντες την χειραν και μόνον.
Κάποιοι από τους πρωταγωνιστές “έσυραν το κάρο” ουσιαστικά της πολιτικής αντιπαράθεσης, το πιο σημαντικό στοιχείο λειτουργίας της δημοκρατίας.
Αυτοί οι συνάδελφοι απευθύνθηκαν στους συμπολίτες μας και έλαβαν αρνητική ανταπόκριση. Δεν βρέθηκαν τρείς ή και τέσσερις στους εκατό πολίτες να αναγνωρίσουν τη θετική τους εισφορά στη λειτουργία του δημοτικού συμβουλίου. Κάποιοι άλλοι που έχουν πιεί το “αμίλητο νερό” ή οι παρεμβάσεις τους θυμίζουν κοινοτάρχη του προηγούμενου αιώνα επιβραβεύονται διαχρονικά και φέρουν τον τίτλο του “αειθαλούς”.

Παράδειγμα 2
Στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές ανταγωνισθηκαν οκτώ σχήματα. Στα επτά εξ αυτών οι επικεφαλής τους έχουν θητεύσει επί μακρόν σε αυτά τα έδρανα με πρωταγωνιστικό ρόλο. Μόνον ένας δεν είχε οποιαδήποτε εμπλοκή με το αντικείμενο.
Το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε και το κυριότερο η αίσθηση της επικράτησης του υπήρξε από τη στιγμή που εξέφρασε πρόθεση συμμετοχής στην εκλογική διαδικασία.

Τί έτι χρειαν έχομεν μαρτύρων?

Η απαξίωση της κοινωνίας απέναντι στη λειτουργία του κορυφαίου θεσμού της δημοκρατίας είναι απόλυτη και δεν μας τιμά.

Η κοινωνία μας διακατέχεται από το σύνδρομο που εγώ αποκαλώ το
“Σύνδρομο του νεροφορου”.
Ο χαρακτηρισμός αυτός προέκυψε μέσα από τη λαϊκή σοφία. Αξιόλογος συμπολίτης μας με καταγωγή από τον Λυγιά ερωτηθείς για τα προσόντα που πρέπει να διαθέτει ένας υποψήφιος μου είχε πει το αμιμητο:
Ο υποψήφιος δεν πρέπει να έχει κάνει ούτε… νεροφορος.
Εννοούσε βέβαια ότι δεν πρέπει να έχει οποιαδήποτε πολιτική εμπλοκή, να μην έχει εκφράσει άποψη, να μην έχει φωτογραφηθεί δημόσια, να αποτελεί τέλος πάντων …μυστήριο.

Τελικά:
Ο γιαλός είναι στραβος
ή
Στραβά αρμενιζουμε?

Είναι ψεύτικο όμως και αυτό το δίλημμα.

Ο γιαλός, η κοινωνία δηλαδή είναι δεδομένη και οι αποφάσεις της στη δημοκρατία δεν αμφισβητούνται.Απομένει να αποδεχθούμε το δεύτερο,
Στραβά αρμενιζουμε.

Τί πταίει?

Η απάντηση θα δοθεί “εν τοις πραγμασι” από τη νέα σύνθεση του δημοτικού συμβουλίου που οσονουπω ξεκινά τη θητεία του.

Η επανασύνδεση με την κοινωνία αποτελεί το μεγάλο σ τ ο ί χ η μ α!